Uzaktan,
Ölmezliğin
Cahid İSMAYİLOĞLU
Unutamıyorum.
Denedim ama uzakta olmak;
Beni sana daha yakın yapıyor.
Rüzgar estiğinde umudum;
Seni yanıma getirmesi.
Beynimle, yüreğime saplandı
Uzaktan, ölmezliğin.
Notaların içinde kaybolmuş düşüncelerim
Lanet olsun,
Hatam büyük galiba
Zorluk mu, ulaşılamamazlık mı?
Ama biliyorum gerçektir, vardır
Uzaktan, ölmezliğin.
İçimde bilinmezliğin,
Hislerimin getirdiği şaşkınlık
Yüreğimi kaşındıran
Bazen boğazıma saplanan
Bazen de iyi ki böyledir dediğim
Uzaktan, ölmezliğin.
Keşke bir yağmur olsaydın da
Yağıp bittiğinde bitseydi
Keşke seni hiç görmeseydim de
O güzel sandığım günde
Keşke kağıtdan bir hatıra bırakmasaydım
Ama bana mutluluk veriyor,
Bazen hayattan bıktırtan
Uzaktan, ölmezliğin.
Benim için erişilmezsin artık
Düşündükçe daha da güçleniyor
Uzaktan, ölmezliğin.
Çaresiz değilim, artık kağıtlara döküyorum
Belki bir gün ölür de, biter
Uzaktan, ölmezliğin.
Seni unutmam,
Bir gün ulaşacağım sana.
Umutsuzluk koltuk değneğim oldu
Ama hiç bir zaman kullanılmayan.
Sensizlik alışkanlık oldu
Bir türlü bırakamadığım.
Sen varsın diye bu iki söz burada
Uzaktan, ölmezliğin.
Hiçbir şeyi bilmeden ne hoştum
Hayat çok güzeldi, yaşamak çok hoştu
Ne aşk vardı, ne sen vardın.
Şimdi ne?
Bir tek bun kaldı
Uzaktan, ölmezliğin.
Yanıma gel, ne olur,
Hiç değilse kendinden bir parça göster
Ben neden, bu şiirin adını böyle koydum
Çünkü gerçek budur,
Ve sen bana böylesin
«Uzakta, ölmez.»
|